‘Vroeg in de ochtend werd ik wakker met een slapende rechterhand. Ik besloot op te staan en te gaan ontbijten, maar na twee stappen viel ik neer. Toen wist ik: hier is iets niet goed. Het bleek een hersenbloeding te zijn. Daardoor ben ik nu lichamelijk beperkt: mijn romp is heel zwak, en aan de rechterkant van mijn lichaam heb ik een brace. Verder heeft mijn rechterarm geen fijne motoriek. En ik heb last van afasie, een taalstoornis.’

‘Veel mensen komen naar me toe komen en zeggen: o, ik vind het zo knap van je hoe je ermee omgaat. Maar het enige wat je kunt doen is vooruitkijken. Wat achter je ligt is gebeurd, daar verander je toch niks aan. En als je kijkt naar de grote stappen die je gaat maken, dan heb je ook gewoon zín in om vooruit te gaan.’

‘Vóór mijn hersenbloeding had ik al ruim twintig rijlessen gehad, dus ik had wel een beetje feeling met autorijden. Daarna zijn mijn ouders en ik op zoek gegaan naar een rijschool die bij mijn situatie past. We kwamen toen vrij snel bij Welzorg terecht.
Ik rij in een automaat waarin gas en rem zijn omgedraaid, want aan de rechterkant ben ik min of meer verlamd. Aan het stuur zit een smart steer: een handbediening met richtingaanwijzer en een toeter. Die is makkelijk te besturen met één hand.’

‘Autorijden geeft me een gevoel van vrijheid. Over een maand mag ik afrijden. En als ik dan mijn rijbewijs heb gehaald, ga ik ook een eigen aangepaste auto halen. Dat doe ik natuurlijk ook bij Welzorg, want je weet gewoon dat je daar goed zit. Dan hoef je niet verder te kijken. Met die auto ga ik dan naar de rivier en naar zee. Lekker de zomer vieren, samen met mijn vriendinnen en mijn hondje.’